Danıştay Üçüncü Daire
Yükümlünün komisyoncu sıfatıyle gönderdiği mallar için düzenlediği faturaların gerekli bilgileri içermediği saptandığından; kesilen özel usulsüzlük cezasında kanuna aykırılık bulunmamaktadır. 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun 232. maddesiyle, birinci ve ikinci sınıf tüccarların birinci ve ikinci sınıf tüccarlara, serbest meslek erbabına, kazançları götürü usulde tespit olunan tüccarlara, defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilere, vergiden muaf esnafa sattıkları emtia ve yaptıkları işler için fatura vermek ve bunların da fatura istemek ve almak mecburiyetinde oldukları hükme bağlanmıştır. Bu hüküm karşısında, yaş sebze ve meyve ticaretiyle uğraşan kişilerin gerek müstahsilden satın aldıkları, gerekse müstahsil ile tüccar arasında komisyonculuk suretiyle alım satımına aracılık yaptıkları ürünler için belge düzenlemeleri zorunludur. Kendi nam ve hesaplarına satın aldıkları ürün için üreticiye müstahsil makbuzu, sattıkları ürün için de, satışın nihai tüketiciye veya tüccara yapılması durumlarına göre, fatura veya perakende satış vesikası vereceklerdir. Komisyonculuk biçiminde alımsatıma aracılık yapılması halinde de komisyoncu, malı gönderdiği tüccara malın cinsine, miktarına, birim fiyatına, tutarına ve ambalaja, üreticiye de bu bilgilerle birlikte ödediği navlun, hal rüsumu, havale, telefon v.s. giderlerine, aldığı komisyon ücretine ait bilgileri içeren faturayı düzenleyecektir, 213 sayılı Kanunun 230 uncu maddesinde, faturalarda bulunması zorunlu bilgilerin neler olduğu beş bent halinde sayılmış olup, müşterinin adı, varsa ticaret unvanı, iş adresi, bağlı bulunduğu vergi dairesi ve hesap numarası da faturada yazılması gerekli bilgiler arasında yer almıştır. 257 nci maddeye dayanılarak yayınlanan 141 No.lu Vergi Usul Kanunu Genel Tebliği ile bu kurala istisna getirilmiş, münhasıran nihai tüketiciye yapılan ve miktarı 10.000 lirayı aşmayan satışlar için , faturanın tarih taşıması kaydı ile, sadece malın nev'ine, miktarına ve tutarına ait bilgilerin yazılmasının yeterli olduğu açıklanmıştır. Komisyoncular tarafından düzenlenen faturaların da Kanunda belirlenen şekle ve muhtevaya uygun olması gerektiği kuşkusuzdur. Olayda da, Belediye Sebze Halinde komisyonculuk yapan davacının 1985 yılında çıkışım yaptığı ürünler için düzenlediği faturalarda alıcının adı soyadı, adresi, vergi dairesi, hesap numarası gibi alıcıya ait bilgilerin tam olarak yazılmadığı, bu faturaların %1020 sinin nihai tüketiciye kalanının manav, bakkal, pazarcı gibi vergi mükellefi olan kimselere ait olduğu hususlarının bizzat mükellef nezdinde yapılan inceleme sonucu düzenlenen tutanakla tesbit edildiği dosyanın incelenmesinden anlaşılmaktadır. Böyle olunca da, inceleme elemanınca, usulüne uygun düzenlenmediği tesbit edilen satış faturalarından tüketiciye ait olanlar ayrı tutulmak suretiyle kalan diğer faturalar dolayısıyla davacı adına yukarıda sözü edilen Kanunun 352/II7 bendi ve 337 nci madde hükümleri. uyarınca kesilen usulsüzlük cezasında Kanuna aykırılık bulunmadığından Vergi Mahkemesince aksi yolda verilen kararda isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenle, temyiz isteminin kabulü ile temyize konu Vergi Mahkemesi kararının bozulmasına; 2577 sayılı idari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49 uncu maddesinin 2. fıkrası uyarınca davanın reddine oyçokluğuyla karar verildi.