Danıştay Yedinci Daire

Varsayıma ve eksik incelemeye dayalı olarak saptanan matrah esas alınarak cezalı tarhiyat yapılamaz. İstemin Özeti: Yükümlünün 1989 yılında borç para vermek suretiyle faiz elde ettiği halde beyanda bulunulmadığının inceleme raporu ile tespiti üzerine salınan kaçakçılık cezalı banka ve sigorta muameleleri vergisini; 6802 Sayılı Gider Vergileri Kanunu'nun 28. maddesi açıklandıktan sonra, tarhiyatın dayanağım oluşturan vergi inceleme raporu ekinde yer alan tutanağın 2. maddesinde davacının, (S. K.) isimli kişiye borç para vermediğini, anılan kişi ile, bir taşıt aracım ortak olarak almak için anlaştıklarım, kendisinin parası yetmeyince söz konusu kişinin aracı tek basma aldığım, anlaşma gereğince verdiği paranın 17.500.000 lirasının bu kişi tarafından kendisine ödendiğim, kalan tutar için ise, 9 adet senet aldığım ve vadeleri geldikçe ödenmekte olduğunu ifade ettiği (S.K.) davacıdan parayı neye karşılık aldığı, karşılığında faiz ödenip ödenmediği hususlarının bu kişinin ifadesine başvurularak tespit edilmediği, günümüz koşullarında, güvence alınmadan borç para verildiği düşünülemeyeceğinden, davacının, ortaklık ilişkisine dayanmadan borç para verip ikrazatçılık faaliyetinde bulunduğu yolunda herhangi bir tespit yapılmadan, varsayıma ve eksik incelemeye dayalı olarak saptanan matrah esas alınarak yapılan cezalı tarhiyatta isabet görülmediği gerekçesiyle kaldıran Hatay 1. Vergi Mahkemesinin 6.11.1990 Günlü, E: 1990/196, K: 1990/397 Sayılı Kararının; inceleme raporuna dayanılarak yapılan kaçakçılık cezalı tarhiyatın yerinde olduğu ileri sürülerek bozulması istenilmektedir. Karar: Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, mahkeme kararının bozulmasını sağlayacak durumda bulunmadığından, temyiz isteminin reddine, kararın onanmasına oyçokluğu ile karar verildi.* ' Azlık Oyu: Davacı, ihtilaflı yılda S.K. isimli şahsa faiz karşılığı borç para vermediğim ortak olarak bir araç almak amacıyla sözü geçen şahısla yaptığı anlaşmadan vazgeçmesi üzerine, koyduğu paranın 17.500.000 TL'nin kendisine ödendiğini borcun geri kalan kısmı için 2.500.000 TL'lik taksitler halinde 9 adet senet düzenlendiğini iddia etmekte, ancak taraflar arasında bu konuda yapılmış bir araç satış sözleşmesinin mevcut bulunmaması karşısında davacının bu iddiası dayanaktan yoksun kalmaktadır. Kaldı ki, davacı aynı şekilde 1987 yılında, M.Y.C.'ye verdiği 20.000.000 TL, 1988 yılında da H.D. adlı şahsa verdiği 15.000.000 TL. tutarındaki borç paralar dolayısıyla, aynı iddiaları ileri sürmüş, verilen bu paraların araç satışı ile ilgili bulunduğu yolunda hukuken geçerli bir belge ibraz edememiştir. Bu durumda, davacının, aralarında yakın iş ilişkisi veya akrabalık bulunmayan bu kişilere bir menfaat karşılığı olmaksızın borç para vermesi düşünülemeyeceğinden, mahkeme kararında yazılı gerekçe ile faiz alınmadığının kabulünde ve tarhiyatın terkin edilmesinde isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenlerle temyiz isteminin kabulü ile mahkeme kararının bozulması gerektiği düşüncesiyle çoğunluk kararına katılmıyoruz.